Crooswijk was in de jaren zestig ernstig aan het verkrotten. Veel woningen waren bezit van particuliere huisbazen die weinig aan onderhoud deden. Aangezien Oud Crooswijk al eind negentiende eeuw was gebouwd, waren veel woningen in slechte tot zeer slechte staat. De huren bleven echter relatief hoog. En daar kwam eind jaren zestig verzet tegen.
In 1969 werd een voorlopig wijkorgaan opgericht. Een van de eerste bestuurders van het wijkorgaan was secretaris Ted Hoppener. Hij zette een spreekuur voor huurders op, iets waar een grote behoefte aan was. Crooswijk was weliswaar een van de eerste zes aangewezen wijken voor stadsvernieuwing, maar veel huizen waren nog steeds particulier bezit. De gemeente zocht een oplossing voor nieuwbouw. Die oplossing was een plan om de Rotte te dempen, waardoor een nieuwe verbindingsweg naar het centrum mogelijk werd maar ook ruimte kwam voor bouwplannen. Merkwaardig genoeg bleken de plannen echter vooral gericht te zijn op kantoorgebouwen langs de Rotte bij Rubroek. Niet bepaald waar de Crooswijkers op zaten te wachten…
De eerste grote actie van het wijkorgaan was dan ook gericht tegen het dempen van de Rotte. Nog afgezien van het wat vreemde voornemen om de naamgever van de stad te dempen, zou de wijk immers niets hebben aan zo’n ontwikkeling. Bewoners werden opgetrommeld om naar het stadhuis te gaan en te protesteren. Zowel uit Crooswijk als uit het Oude Noorden kwamen protesten. De acties slaagden en de demping van de Rotte werd afgeblazen.
Het indirecte gevolg was dat er door het afblazen van de demping juist weer meer aandacht kwam voor woningbouw in Oud Crooswijk en Rubroek. Eind 1970 werd een werkgroep ‘Samenwerking sanering Rubroek’ ingesteld. Ruim een jaar later, in januari 1972, vond een door het wijkorgaan georganiseerde bijeenkomst plaats, waar plannen oor betaalbare nieuwbouw in Rubroek werden aangekondigd. De strijd voor betaalbare nieuwbouw was daarmee nog lang niet gestreden, maar de rol van het wijkorgaan was bij het verdere verloop van de stadsvernieuwing niet meer weg te denken.